Chow Chow

Pochodzenie

Budowa tego nordyckiego psa starej rasy, o lwim wyglądzie, przypomina dziwnie skamielinę, bardzo starego psa, odkrytego w Ameryce Północnej. 2000 lat temu Chow Chow żył już w Chinach, gdzie jego wygląd widnieje na wielu płaskorzeźbach. Chow Chow wykorzystywany był jako pies pociągowy oraz pies myśliwski, oraz służył do pilnowania stad. Jedzono czasem jego mięso, a sierść sprzedawano. Zachód odkrył rasę pod koniec IXI wieku: do Francji przybył w 1900 roku. Od tego czasu charakter Chow Chow stał się mniej obojętny i zmniejszyła się jego agresja.

Wygląd Cho Chow

Głowa o szerokiej i płaskiej czaszce i lekko zaznaczonym stopie ma średniej długości kufę zakonczoną dużym wierzchołkiem nosa, ciemnym lub jasnym w zależności od maści.

Ma czarne i okrąglaste oczy które wśród osobników o niebieskiej lub płowej maści mogą być jasne. Małe uszka na koncach lekko zaokrąglone, są stojące sztywne skierowane ku przodowi. Są też szeroko rozstawione poniżej poziomu oczu, ale jednocześnie lekko zbiegające się ku sobie. Chow Chow ma mocne zęby o mocnym nożycowym zgryzie. Kolor języka jest dość nietypowy i wyjątkowy wśród psów ciemnoniebieski, lub prawie czarny.Tułów tego psa jest solidnie zbudowany , a klatka piersiowa głęboka i szeroka. Tylne kończyny są silnie umieśnione. A stawy skokowe są nisko przy ziemi, dzięki czemu chód psa sprawia wrażenie sztywnego.

Wzrost

Pies: od 48 do 56 cm

Suka: od 46 do 51 cm

Masa Ciała

Pies : od 20 do 25 kg

Suka: od 18 do 20 kg.

Ogólne wrażenie

Zwarty ale proporcjonalnie zbudowany. Sprawiający wrażenie dumnego.

Charakter

Wrażliwy i niezależny.

Zachowanie Chow Chow

Chow chow jest bardzo wierny swojemu właścicielowi, pies ten jest bardzo niezależny, nerwowy i wrażliwy. Winno się go traktować więc bardzo łagodnie a zarazem stanowczo. Nie lubi być wieziony. Jest spokojny i mało hałaśliwy, jest bardzo czysty i zadbany, bardzo dobrze żyje w mieszkaniu. Należy wyprowadzać go dwa lub trzy razy dziennie.

Chart Afgański Afghan Hound

Pochodzenie

Historia charta afgańskiego ma aż tak długą historię, że nosi on przydomek „pies z arki noego”. Ponieważ polował on na gazele, antylopy i pantery śnieżne. W bardzo wielu krajach był ulubieńcem królów i księzniczek, którzy cenili go przede wszystkim za eleganckie maniery i za szlachetność oraz wschodnią urodę. Pierwsze psy tej rasy zostały sprowadzone do Wielkiej Brytani w 1890roku. W afganistanie zwierzęta te nadal wykorzystuje się do polowań , przenoszenia ładunków(towarów),a nawet do stróżowania.

Wygląd Charta afgańskiego

Czaszka charta afgańskiego jest dosyć długa i niezbyt wąska, z małym guzem potylicznym oraz dobrze zaznaczonym przełomem czołowo-nosowym. Oczy są złociste, choć najbardziej poszukiwane są oczy ciemne. Mają one trójkątny kształt i są lekko skośne. Uszy pokryte są długimi i jedwabistymi włosami. Są one przeważnie umieszczane z tyłu nisko i opadają harmonijnie w dół. Długa i mocna szyja dobrze wyeksponowuje głowę. Psy te mają dość długie kończyny w stosunku do tułowia, płaski i umięśniony grzbiet oraz głęboką klatkę piersiową. Kończyny przednie są proste i dobrze związane z tułowiem, kończyny tylne są silne dobrze umięśnione.

Psy te mają charakterystyczny miękki chód. Ogon nie zbyt długi i nie za mocno owłosiony. Długi włos okrywa całe ciało oprócz grzbietu, gdzie sierść jest krótsza i bardziej zwarta.

Wzrost:

Pies: od 68 do 74cm

Suka: od 63 do 69 cm

Masa ciała

Od 25 do 30kg

Ogólne wrażenie

Pies smukłej budowy, jednocześnie silny i lekki.

Charakter

Wrażliwy, nawiązuje bliskie więzi.

Zachowanie Charta

Charty są popularne przeważnie w europie, przede wszystkim W Wielkiej Brytanii,

ale również i we Francji, głównie jako ekskluzywne zwierzęta do towarzystwa . Są one najbardziej cenione za wdzięk oraz za miłe usposobienie. Są łagodne, wrażliwe oraz bardzo mądre.

Chart może być spokojny w mieszkaniu, ale jest on jednak przede wszystkim sportowcem, który lubi biegać , należy mu więc zapewniać bardzo dużo ruchu którego potrzebuje.

Pekinczyk Królewski- te psy postrzegane są przez wielu ludzi za rasę posiadającą wspólne korzenie z odmianami shih tzu czy też mopsem a także długowłosym chihuahuą. Pzreprowadzono wiele badań oraz testów i uznano ów psy za jedną z najstarszych ras. Początek tej rasie miałyby ofiarować wilki azjatyckie.

Swój początek oraz rodowód pekińczyka w dość znacznym stopniu nierozerwalnie powiązany jest z cesarskim pałacem władców chińskich. W związku z faktem, iż była to rasa uznana i hodowana, jako rasa psa cesarskiego, pies ten nazywany także bywał pekińskim psem pałacowym. Głównym miejscem występowania ów psów przez ciąg lat były tereny Zakazanego Miasta. Jeśliby ktokolwiek spróbował wywieźć jakiś okaz tego psa poza granice miasta musiał liczyć sie z ogromną karą za ten wyczyn. Występek tego rodzaju traktowany był jako pewnego rodzaju świętokradztwo, za które grozić mogłą także kara śmierci.

Rozprzestrzenienie się tej rasy psów na teren Europy nastąpiło na skutek zdobycia Pałacu Letniego w 1860 roku. W celu uniemożliwienia wywiezienia małego „strażnika Buddy” do odległych krajów, strażnikom pilnującym miasta nakazano wymordowanie wszystkich pekińczyków znajdujących się na terenie Zakazanego Miasta. Żołnierzom udało się ocalić od mordu zaledwie kilka sztuk, od których to zaczęto odtwarzanie pekińskiego psa pałacowego nazywanego tak popularnie pekińczykiem.Najczęstszymi schorzeniami dotykająccymi tę rasę psa to choroby oczu. Należeć do nich będzie między innymi owrzodzenie rogówki oka a także możliwość wypadania gałki ocznej.Dość często mogą pojawić się także problemy związane z wodogłowiem oraz wadami rozwojowymi serca. Niekiedy w związku z możliwością wystąpienia rozszczepu podniebienia pojawiają się także trudności z oddychaniem psa, które czasem mogą być dosyć znacznymi trudnościami wymagającymi interwencji chirurgicznej. Z rzadka występują także u niektórych przedstawicieli pośród psów tej rasy kamienie moczowe. Niekiedy także niezbędną okazuje się pomoc chirurgiczna podczas porodu szczeniąt. Pekińczyk to rasa psa, którą należy chronić przed zbyt nadmiernie oddziaływującymi promieniami słonecznymi, skrócony znacznie nos w poważnym stopniu utrudnia mu oddychanie a co za tym idzie może przysporzyć problemów związanych z regulacja cieplną psa. Mimo małego wzrostu własnego są to jedne z odważniejszych i niewątpliwie bardziej honorowych psów. Świadczyć o tym może fakt, iż pekińczyk potrafi rzucić się wręcz na dużo większego od niego psa, jeśli stwierdzi, że ten w jakiś sposób śmiał mu ubliżyć lub odnieść się z lekceważącym zachowaniem względem jego małej postaci. Pekińczyk jest bez wątpienia psem, który swego zaufania nie okaże pierwszej napotkanej osobie, jest to odmiana psa wymagająca nieco czasu by przekonać się bardziej do bliższych relacji z człowiekiem. Jednak raz ofiarowana przyjaźń pekińczyka jest długotrwałą do końca jego dnia. Pekińczyki są jednymi z bardziej wrażliwych psów, znane są przypadki zapadnięcia psa tej rasy na osobliwą odmianę choroby sierocej. Czując się nieco odepchnięty i zraniony wskutek pojawienia się innego stworzenia w domu staje się apatyczny a nawet potrafi swe niezadowolenie okazać w postaci nieprzyjmowania pokarmu. Jego zachowanie potrafi czasami przyjąć formę zachowanie czystego arystokraty, stając się nieco krnąbrnym i egocentrycznym psem. Ale dla mnie jest to najwspanialsza rasa na ziemi. I myślę że nie tylko dla mnie. Polecam tą rasę dla każdego romantyka i sercowej kobiety.